"Aλίμονο μας αν δεν μιλάμε στις νέες γενιές για την λαλιά που φιμώθηκε, και την Πατρίδα που έμεινε πίσω..." Ομιλία μου στην ειδική συνεδρίαση της Βουλής για την Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού

«Επί τέλους τους ξεριζώσαμε...»

Με αυτή την φράση ο Μουσταφά Κεμάλ τον Αύγουστο του 1923 όριζε την εξόντωση του μισού πληθυσμού και τον εκτοπισμό-ξεριζωμό του άλλου μισού πληθυσμού του Πόντου.

353.000 ψυχές ψάχνουν δικαίωση από τότε. (Και η δικαίωση θα έρθει όταν οι ΈΛΛΗΝΕΣ Πόντιοι ξαναζήσουν και ξαναονειρευτούν την ζωή τους στον ΕΛΛΗΝΙΚΟ Πόντο!)

Η επίσημη Τουρκία σήμερα αρνείται τη σφαγή των Ελλήνων του Πόντου και όταν έρχεται αντιμέτωπη με τα αδιάσειστα ντοκουμέντα, τα αποδίδει στις "αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου" και σε "παράπλευρες απώλειες" λόγω καιρικών συνθηκών και άλλα τέτοια φαιδρά...

Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική.

Η γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο, υπήρξε το αποτέλεσμα της πάγιας απόφασης των τούρκων σφαγέων για τη φυσική εξαφάνιση των τοπικών εθνοτήτων, με τις γενοκτονίες των χριστιανικών λαών, Ελλήνων και Αρμενίων, και με τη βίαιη τουρκοποίηση των μουσουλμανικών εθνοτήτων, όπως οι Κούρδοι, που συνέχισαν να παραμένουν στην τουρκική, πλέον, επικράτεια.

Η διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού δημιουργεί ένα πολιτικό κεφάλαιο που εξουδετερώνει τις μελλοντικές προκλήσεις της Άγκυρας.

Αντίθετα, η λήθη και η κατάθεση στεφάνων και οι φωτογραφίσεις κάτω από τον σφαγέα του Ποντιακού Ελληνισμού, ΚΕΜΑΛ ΑΤΑΤΟΥΡΚ, καμία συνδρομή δεν προσφέρει στον πόνο όσων έχασαν μάνα, πατέρα, άνδρα, γυναίκα και παιδιά.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ «ελληνοτουρκική φιλία» και το άκουσμά της είναι φτυσιά στον πόνο μας!

Ως εγγονός Ποντίων εκπατρισθέντων γνωρίζω καλά τον πόνο και την δυστυχία που τράβηξαν οι Έλληνες από τους Τούρκους.

Tον πόνο από την προσφυγιά.

Στην πατρίδα ναναι ξένοι και απ΄την γη τους ξεριζωμένοι...

Η νοοτροπία, οι μηχανισμοί και οι πολιτικές της προαιώνιας εχθρικής γειτονικής χώρας που πραγματοποίησε τις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ελλήνων του Πόντου είναι όμοιοι με τους τρόπους που προκάλεσαν τα γεγονότα του 1942, του 1955, του 1964, του 1974.

Είναι οι ίδιοι που οδήγησαν στην εξαφάνιση της ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης.

Είναι οι ίδιοι μηχανισμοί που έδωσαν και δίνουν τροφή στην Αλβανία να ονειρεύεται την Μεγάλη Αλβανία καταδυναστεύοντας τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου και ενισχύουν τον μεγαλοϊδεατισμό των Σκοπίων.

Είναι οι ίδιοι μηχανισμοί που συνεχίζουν την κατοχή στην Κύπρο και ενορχηστρώνουν τις διεκδικήσεις και τις προκλήσεις της Τουρκίας, στο Αιγαίο στην Θράκη μας και σε λίγο ίσως και σε όλη την Ελλάδα.

Η αλήθεια και η ιστορική μνήμη αλλά και η διεκδίκηση των αλύτρωτων πατρίδων είναι ο μόνος δρόμος για την συνέχιση του Ελληνισμού!

Και Ελληνισμός είναι όπου έχει υπάρξει νεκρός έστω και ένας Έλληνας Στρατιώτης.

Όπου έχει κλάψει έστω και μια Ελληνίδα Μάνα!

Χωρίς εθνική ταυτότητα είμαστε ανύπαρκτοι

Το πλάτεμα, και το βάθεμα της συνείδησης της Γενοκτονίας, στο σύνολο του ελληνικού λαού, -ανεξαρτήτως καταγωγής- και ο αγώνας για την υποστήριξη της αναγνώρισης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, πρώτα από τη διεθνή κοινότητα, και στη συνέχεια από την ίδια την Τουρκία, δεν αποτελεί μια πράξη οπισθοδρόμησης και μισαλλοδοξίας, αλλά αποτελεί μια πράξη ανθρωπισμού, ειρήνης και σταθερότητας.

Γιατί δεν αφορά το παρελθόν, αλλά το παρόν και κυρίως το μέλλον.

Οφείλουμε να κρατήσουμε την μνήμη ζωντανή, όχι στρογγυλεύοντας και γενικοποιώντας

τις κραυγές των νηπίων,

τους ρόγγχους των απαγχονισθέντων,

τις πατημασιές των πεταλωμένων,

τον αλύγιστο πόνο των βιασθέντων,

την οργή των χιλιάδων μαρτύρων του Ελληνισμού...

Αλίμονο μας αν σιωπήσουμε στον βουβό πόνο και το αδούλωτο πνεύμα του αδούλωτου Έλληνα Πόντιου, αλίμονο μας αν δεν μιλάμε στις νέες γενιές για την λαλιά που φιμώθηκε, και την Πατρίδα που έμεινε πίσω...

Αν ξεχάσουμε ή αν χαθεί η ζωή μας χωρίς να κάνουμε τα πάντα για να θυμούνται οι Έλληνες, ας μείνουμε βουβοί, τώρα και πάντα!

Δεν μας αρμόζει πια ο λόγος...