"Μόνο Μπροστά" - Στα αδέρφια μου στα όπλα...

Στα αδέρφια μου στα όπλα...

ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΟΙ ΜΟΝΑΔΕΣ ΕΙΔΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΜΗΝΙΑΙΑ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥΣ, ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΠΑΛΙΟΥ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑ-ΑΛΕΞΙΠΤΩΤΙΣΤΗ:

" Πορεία - βολή όπως λίγο πολύ την έζησα.

Η γνωστή και η άγνωστη πορεία βολή όπως περίπου την βίωσα 2 φορές στην μοίρα αλεξιπτωτιστών. Πορεία με πλήρη φόρτο μάχης και ατομικό οπλισμό πχ πολυβόλο. 80άρα πορεία στην ορολογία την στρατιωτική που σημαίνει 80 χιλιόμετρα δηλαδή περίπου 15~16 ώρες περπάτημα ασταμάτητα και έπειτα βολή.

Βολή διότι μετά από μια καταδρομική πορεία θα δοθεί και η μάχη η οποία θα είναι και καθοριστική. Μια βάρβαρη πορεία διότι οι καταπόνησεις στο μυοσκελετικό είναι τρομακτικές και σε κάποιες περιπτώσεις ανεπανόρθωτες όπως αποδεικνύονται στο μέλλον. Κανείς δεν θα διαμαρτυρηθεί ούτε τότε αλλά ούτε στο μέλλον. Υπάρχει η πλήρη θέληση γι αυτό που κάνουμε πράγμα που δεν αφήνει περιθώριο διαμαρτυρίας ούτε καν μετά από πολλά χρόνια. Οί αλεξιπτωτιστές από την φύση της ειδικότητας, εκπαιδεύονται ιδιαιτέρως στο τρέξιμο καθημερινά μιας και το επιβάλουν οι αποστολές εντός η εκτός σε περίπτωση πολέμου και αεροαποβατικών επιχειρήσεων κλπ.

Για κάποιους γνωστή, για κάποιους άγνωστη, για κάποιους αδιάφορη. 

Ανεξάρτητα το πως την είχε ο καθένας στο μυαλό του όλοι θα έπρεπε να την βγάλουν επιτυχώς αυτή την πορεία. Και η ώρα εκείνη έφτασε. Νωρίς το απόγευμα και ο κάθε λόχος θα ξεκινάει με μισάωρη διαφορά από τον άλλο. 

Υψηλόβαθμοι αξιωματικοί οι οποίοι ήρθαν να ελέγξουν την έναρξη και να αποδώσουν χαιρετισμό. Η μοίρα συγκεντρωμένη στο χώρο αναφοράς με πλήρη φόρτο μάχης και οπλισμό και ακόμα δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τη θα ακολουθήσει. 

Κάπου εκεί ξεκινήσαμε με ηθικό να περνάμε την πύλη του στρατοπέδου. Ψυχή και σώμα θα παλέψουν πολύ κατά την διάρκεια αυτής της διαδικασίας. Ο μονόδρομος σε αυτήν την περίπτωση είναι πιο αποτελεσματικός από κάθε άλλο δρόμο η λεωφόρο του μυαλού. 

Θα γνωρίσουμε πως είναι να δουλεύει το σώμα με συνείδηση και πως χωρίς συνείδηση, θα τελειώσουν οι αντοχές μας και σε μια στιγμή θα γεμίσουν και πάλι την επόμενη στιγμή, το σώμα θα περπατάει διότι έχει καταλάβει τη θέλει να κάνει και το μυαλό θα διατάζει να σταματήσει αλλά και να προχωρήσει. 

Όρια λεπτά, δυο κόσμοι διαφορετικοί μάχονται για να μείνεις όρθιος και να τερματίσεις. Μείνε παρατηρητής και μην πάρεις θέση, θυμήσου απλά αυτό που πρέπει να κάνεις και απλά κάνε το με κάθε τρόπο. Κλείδωσε το μυαλό σου και άσε τις σκέψεις σου να κάνουν και να λένε ότι θέλουν. Έτσι και αλλιώς στο τέλος πάλι ένα θα γίνουμε. 

Έχουμε κάνει τα πρώτα χιλιόμετρα, το σκοτάδι είχε πέσει και είχαμε ξεκινήσει να αφήνουμε τα πρώτα βουνά πίσω μας. Φάλαγγα κατά άνδρα και πλήρη ησυχία από το περιβάλλον αλλά και από εμάς. Κάπου εκεί το μυαλό άρχισε να ζητάει εξηγήσεις για το τη συμβαίνει, που να ήξερε όμως. Τις ίδιες εξηγήσεις άρχισε να ζητάει και όλη η σπονδυλική στήλη. 

Ευτυχώς τα πόδια αντέχουν κάτι παραπάνω οπότε διαμαρτυρήθηκαν αργότερα. 

\Το πολυβόλο δεν του άρεσε εκεί που το είχα και ήθελε συνέχεια να αλλάζει θέση. Πότε δεξιά, πότε αριστερά , πότε πάνω πότε κάτω, πότε έτσι, πότε αλλιώς, αλλά ποτέ μέχρι το τέλος δεν έφυγε από πάνω μου. 

Η πορεία συνεχίζονταν κανονικά και μικρά αθόρυβα πειράγματα ο ένας στον άλλον είχαν ξεκινήσει στην προσπάθεια να ξεχαστούμε. Κάπου στην μέση και πιο πριν της πορείας δηλαδή μεσάνυχτα συν, ξεκίνησε η μάχη για άλλους νωρίτερα για άλλους λίγο αργότερα. 

Τα πόδια, η μέση, ο αυχένας , το μυαλό και η νύστα αγανάκτησαν δικαιολογημένα. Και όσο σκεφτόσουν ότι θα τερμάτιζες κάπου στις 9~10 το πρωί, λογικό ακούγεται ότι αδύνατων να τα καταφέρουμε. Αυτή η μάχη, αυτή η διαχωριστική γραμμή κράτησε αρκετή ώρα. Ένα βήμα τα πόδια σε εγκατέλειπαν αλλά ακόμα όρθιοι. 

Το ίδιο και η μέση μας που ένιωθες ότι θα σπάσει με την παραμικρή κίνηση ακόμα και για να βγάλουμε το φορτίο από την πλάτη. Πόναγαν τα πάντα επάνω μας. Ο ύπνος ακόμα... σε λίγο όμως θα είναι ο μόνος που θα νικήσει σε όσους μάχονται σε αυτή την πορεία. 

Το όριο της εξάντλησης με τα όρια του στέκομαι και προχωράω είναι μια λεπτή γραμμή η οποία όμως για να την ξεπεράσεις θα πρέπει να τελειώσουν τα όρια του σώματος και απλά να συνειδητοποιήσεις η να ξυπνήσεις σε έναν περίεργο κόσμο που σπάνια βιώνουν άνθρωποι της καθημερινότητας. 

Έτσι έγινε... αφού φωνάζαμε ότι δεν θα αντέξουμε ξαφνικά επικρατεί χωρίς να το πάρεις χαμπάρι μια ησυχία στο μυαλό σου. 

Πέθαναν ξαφνικά όλες οι φωνές μέσα σου, κυριολεκτικά πέθαναν, δεν άντεχαν άλλο να διαμαρτύρονται και απλά εξαφανίστηκαν η πέθαναν. Κάπου εκεί συνειδητοποιείς ότι ήδη έχουν περάσει αρκετά λεπτά χωρίς να διαμαρτύρεσαι και ωχ τα πόδια προχωράνε και δεν θέλουν να σταματήσουν. 

Απλά τώρα είσαι ρομπότ, ίσως η μόνη ωραία στιγμή του να είναι κάποιος ρομπότ. Το μυαλό νίκησε το σώμα και επιτέλους το συνειδητό με το υποσυνείδητο αποφάσισαν να δώσουν κοινή εντολή στο σώμα. 

Πλέον όλο το σώμα έγινε ένα. Εκεί τα αθόρυβα πειράγματα εξαφανίστηκαν και μια γλυκιά ησυχία μέσα μας συντονισμένη με το σώμα μας έκαναν απλά να προχωράμε. Γιατί όμως?? Η κούραση και το σκοτάδι μαζί με την ηρεμία του περιβάλλοντος είχαν καλέσει στο παιχνίδι τον ύπνο. Κανείς δεν θα καταφέρει να τον νικήσει, είναι πιο δυνατός από το φαγητό, ακόμα και από το νερό. 

Πως γίνεται όμως να περπατάς και να κοιμάσαι?? Είπαμε τίποτα δεν νικάει την ύπνο. Ξαφνικά μικρές στιγμές ύπνου την ώρα που περπατάγαμε εμφανίστηκαν. Έπεφτε το κεφάλι σε χαμηλή θέση και απλά η συνείδησή για λίγα δεύτερα εξαφανιζόταν, κάποιες φορές λύγιζαν και τα πόδια αλλά τότε ξύπναγες. Αυτό συνέβαινε πολλές φορές την ώρα που προχωράγαμε. Κάποια στιγμή όταν τελείωσε αυτή η διαδικασία ένιωθες πιο ξεκούραστος. 

Είχες πάρει δυνάμεις έτσι απλά.

Νύχτα ακόμα και πλέον όλα είχαν αλλάξει, η απαισιοδοξία είχε εξαφανιστεί και η αισιοδοξία είχε πάρει την θέση της. 

Του πούστη θα τελειώσει θα τα καταφέρουμε, παντού βουνά και σκοτάδι λίγο άσφαλτο πατήσαμε και ξανά χώμα και πέτρες. Τα ρολόγια και τα βουνά κοιτάγαμε για να προσδιορίσουμε τα χιλιόμετρα. Με αυτά και με αυτά ξημέρωσε. Μαζί ξημέρωσε και η νίκη αν και η μάχη είχε συνέχεια. 

Ο ήλιος το ξενύχτι και η κούραση άρχισαν πάλι να εμφανίζονται πλέον όμως όχι τόσο βάρβαρα μιας και η ελπίδα και η αισιοδοξία υπήρχε πλέον. 

Το σώμα, τα αρνητικά συναισθήματα, οι αρνητικές σκέψεις, όλα είχαν ηττηθεί πανηγυρικά. 

Όλοι τερματίσαμε όλοι πονέσαμε και όλοι μάθαμε τον μηχανισμό που εάν χρειαστεί θα τον χρησιμοποιήσουμε ξανά και ίσως και αληθινά. Πάντως ένα ξέρουμε... ΠΟΥ ΤΟ ΚΆΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΕΡΟΠΛΆΝΟ ΌΤΑΝ ΠΗΔΆΜΕ. 

ΜΌΝΟ ΜΠΡΟΣΤΆ ΤΊΠΟΤΑ ΆΛΛΟ."