Σύμφωνα με τη νομοθεσία, ιδιώτες επαγγελματίες, είτε επιχειρηματίες, είτε εταιρείες, που είτε αποδεδειγμένα δεν παρουσίασαν ποτέ για διάφορους λόγους οικονομική δραστηριότητα, είτε τη διέκοψαν για οποιονδήποτε λόγο, συνεχίζουν να επιβαρύνονται με Τέλη, εισφορές και φόρους, σαν να συνεχίζουν να ασκούν την εν λόγω δραστηριότητα.
Αυτό αποκαθίσταται με την (εκπρόθεσμη τις περισσότερες φορές), είτε λήξη της επιχείρησης, είτε λύση της εταιρείας και την οριστική διαγραφή των όποιων καταλογισμένων Τελών, εισφορών και φόρων.
Ωστόσο, πέραν του ότι η σχετική κρίση υπόκειται στη διακριτική ευχέρεια του εκάστοτε εφόρου, σε κάθε περίπτωση, ακόμη και με θετική έκβαση του αιτήματος διαγραφής, συμβαίνει να έχει διέλθει ικανός χρόνος, κατά τον οποίο, είτε ο επιχειρηματίας είτε ο εταίρος, φέρεται και εμφαίνεται να οφείλει δήθεν ληξιπρόθεσμες οφειλές από τις ανωτέρω αιτίες.
Το ως άνω περιγραφόμενο, πέραν του ότι βαρύνει εξοντωτικά τους ενδιαφερομένους, τους εκθέτει στον κίνδυνο λήψης διωκτικών εναντίον τους μέτρων για ανύπαρκτες οφειλές, που μπορεί να φθάσουν μέχρι κατάσχεσης τραπεζικών τους λογαριασμών ή κατάσχεσης κάθε κινητής/ακίνητης περιουσίας τους, ενώ, η άρση των μέτρων αυτών απαιτεί χρόνο, κόπο και περιττά έξοδα.
0 Σχόλια