25η Μαρτίου 2025. Χορτάσαμε επισημότητα χωρίς ουσία, παρελάσεις και παράσημα χωρίς αντίκρυσμα και την κρίσιμη ώρα άτακτο φευγιό...!
Όχι όλοι, ευθυχώς!
25η Μαρτίου 2025. Αναζητάμε πλασματική λευτεριά και δικαίωση στο διαδίκτυο.
Σχολειό, δουλειά, και μετά κενό, ζωή φυλακή...
Ελληνόπουλα που φοιτούν και αποφοιτούν και δεν μαθαίνουν ούτε τα βασικά...!
Αν μας δινόταν ευκαιρία να τιμήσουμε την ημέρα όπως της αξίζει, θα το κάναμε και πάλι με τον ίδιο ανούσιο τρόπο;
Ίδιες παρελάσεις και αφιερώματα, και ανιαροί επετειακοί λόγοι χωρίς συνειρμό;
Ή θα δίναμε την ευκαιρία να αντικρίσουμε τις πραγματικές διαστάσεις της συγκεκριμένης ημέρας, για να μάθουμε να την τιμούμε τελικά με έναν τρόπο εντελώς διαφορετικό αντλώντας από τα διδάγματα της το πραγματικό νόημα;
Γιατί για να τιμήσεις τους Ήρωες του 1821, πρέπει να τους τιμάς με τον τρόπο που ζεις! Και σήμερα δεν τιμούμε κανέναν τους! Σήμερα, ο μόνος τρόπος για να τιμήσουμε ειλικρινά τους ηρωικούς αγωνιστές του ’21 περνάει αναγκαστικά μέσα από τον δρόμο της απόλυτης κατάθλιψης.
Όταν ζεις στη χώρα που κλείνει τους πολίτες στα σπίτια τους γιατί το κράτος δεν έχει φροντίσει να εξασφαλίσει τα βασικά στοιχεία στους πολίτες, ένα από αυτά η υγεία...
Όταν ζεις στη χώρα που ξέχασε πως ξεσηκώθηκε "για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος της Ελευθερία" ανήμερα της Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, και έχει γίνει χώρα:
της απάτης,
της ψευτοπροοδευτικής υστερίας,
της πολιτιστικής ασυναρτησίας,
της πολιτικής διαφθοράς,
της εκκλησιαστικής εκκοσμίκευσης,
της βαθιάς κρίσης όλων ανεξαιρέτως των θεσμών...
Όταν ζεις στη χώρα που τη λυμαίνονται:
διεφθαρμένοι μεγαλοεπιχειρηματίες και καναλάρχες,
αχρείοι πολιτικοί,
πλανεμένοι ιεράρχες,
αγύρτες δημοσιογράφοι
και γραικύλοι ελληνόφωνοι θολοκουλτουριάρηδες
Όταν ζεις στην χώρα που ακόμη και σήμερα, με τους τούρκους να επιτίθενται κάθε μέρα στα σύνορα και να αλυχτάνε σαν σκυλιά λυσσασμένα, κάποιοι σαν την φοιτητική νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ φωνάζουν συνθήματα φτυσιά στα μούτρα κάθε Έλληνα: "Είμαστε τσιγγάνοι, μωαμεθανοί, Τούρκοι προβοκάτορες και φιλοσκοπιανοί"...
Όταν ζεις στη χώρα όπου ζει πλέον ένας λαός τυφλός και αμνησιακός, που καθημερινά βουλιάζει ολοένα και περισσότερο στην παρακμή και τη βλακεία μόνο μελαγχολία πρέπει να σε βαραίνει και κατάθλιψη...
Για την κατάντια ενός λαού που κάποτε ήταν ανυπότακτος, που σφυρηλατήθηκε επί αιώνες μέσα από την αντίσταση,
που πολέμησε Φράγκους κατακτητές,
που έχυσε το αίμα του σε περισσότερες από 150 επαναστάσεις ενάντια στους Τούρκους.
Και αφού τα έπραξε όλα αυτά, πήγε μετά και υποτάχτηκε από μόνος του στα σκουπίδια...
Και σέρνει αυτά τα σκουπίδια στα πόδια του μέχρι σήμερα...
Κανονικά αυτή την ημέρα θα έπρεπε να μιλάμε για μια τραγική αποτυχία.
Οχι την αποτυχία των συγκλονιστικών ανθρώπων που κουβάλησαν στις πλάτες τους τον μεγαλειώδη Αγώνα, αλλά εκείνων που διαχειρίστηκαν την απόληξή του:
Των επιγόνων της επόμενης και της μεθεπόμενης μέρας.
Την αποτυχία εκείνων που πήραν κάτι μεγαλειώδες και το έκαναν τόσο μικρό και τόσο φθηνό όπως το μικρό ελλαδικό κρατίδιο του 1832, που χτίστηκε εξαρχής πάνω στην απόλυτη προδοσία του οράματος όσων πραγματικά αγωνίστηκαν.
Όσοι πολέμησαν για ανεξαρτησία, για θρησκευτική και πνευματική ελευθερία, για δημοκρατία και ισότητα, το όραμά τους προδόθηκε...
Οι ίδιοι πέρασαν στο περιθώριο, πέθαναν φτωχοί και περιφρονημένοι, φυλακίστηκαν κιόλας...
Σαν τον Κολοκοτρώνη, που τον φυλάκιζαν κάθε που μας λευτέρωνε και τον ελευθερώναμε κάθε που οι τούρκοι έφταναν ξανά στα σπίτια μας. Που τον καταδίκασε το καθεστώς του Όθωνα για συνωμοτική δράση.
Σαν τον Νικηταρά, ο οποίος «θήτευσε» αρχικά στο Παλαμήδι και στη συνέχεια στις φυλακές της Αίγινας (βάσει επίσης ανυπόστατων κατηγοριών για συνωμοσία εναντίον του Όθωνα) και που όταν αποφυλακίστηκε το 1841, το (ξεδιάντροπα βαυκαλιζόμενο και αυτοφερόμενο ως) ελληνικό κράτος του έκανε την…ύψιστη τιμή να του επιτρέψει να επαιτεί κάθε Παρασκευή έξω από μια εκκλησία!
Σαν τον ξακουστό Οδυσσέας Ανδρούτσος που φυλακίστηκε το 1825 στην Ακρόπολη των Αθηνών κατηγορούμενος για συνεργασία με τους Τούρκους, όπου και δολοφονήθηκε από τα τσιράκια του παλιού πρωτοπαλίκαρού του Γιάννη Γκούρα πριν προλάβει να περάσει από δίκη.
Σαν τον αρχιστράτηγο Γεώργιο Καραϊσκάκη που λαβώθηκε από δικό μας βόλι το απόγευμα της 22ας Απριλίου 1927 στην καταστροφική για το έθνος Μάχη του Αναλάτου και πέθανε την επομένη στο στρατόπεδό του στο Κερατσίνι, κάνοντας τον Κολοκοτρώνη να κλάψει σαν παιδί.
Σαν την Λασκαρίνα «Μπουμπουλίνα» Πινότση που βρήκε τραγικό θάνατο στις Σπέτσες από χέρι Έλληνα και όχι Τούρκου!
Σαν τον Ι. Καποδίστρια που χάθηκε από χέρι Έλληνα...
Και πόσοι άλλοι...
«Πατρίδα να θυμάσαι εσύ αυτούς όπου, δια την τιμήν και την λευτερίαν σου, δεν λογάριασαν θάνατο και βάσανα. Κι’ αν εσύ τους λησμονήσεις, θα τους θυμηθούν οι πέτρες και τα χώματα, όπου έχυσαν αίματα και δάκρυα».
Τους αγώνες αυτών των ανθρώπων τους καρπώθηκαν άλλοι, που ούτε πολέμησαν ποτέ, ούτε υποβλήθηκαν στην παραμικρή θυσία και ίσως ούτε και ενδιαφέρθηκαν ποτέ τους πραγματικά.
Το νεόδμητο ελληνικό κράτος χτίστηκε εξαρχής πάνω στην αδικία και την εμπάθεια.
Και η πολιτική μας ιστορία από το 1832 και μετά, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, είναι μια ατέλειωτη σειρά από καιροσκόπους, διαδρομιστές, τσανακογλείφτες ξένων συμφερόντων, μέλη και παρατρεχάμενους μασωνικών στοών, χαφιέδες, λαμόγια και πάσης φύσεως λοιπά καθάρματα.
Και απολύτως χαρακτηριστική είναι βέβαια η περίφημη φράση του μεγάλου μας στρατηγού Μακρυγιάννη ότι τέτοια λευτεριά τη σιχάθηκε και πως «αν μας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτερία οπού θα γευόμαστε, θα περικαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήση εις τους Τούρκους, άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή και τιμιότητα…Ο Θεός ας κάμη το έλεός του να μας γλυτώση από τον μεγάλον γκρεμνόν οπού τρέχομεν να τζακιστούμεν…».
Και φυσικά αυτή η απελπισμένη κραυγή του Μακρυγιάννη δεν αντικατοπτρίζει μόνο την αδικία, την αχαριστία και την ασέβεια του καιρού του. Είναι κραυγή αγωνίας για όλο το παρόν της γενιάς του αλλά και πρόγευση του μέλλοντος, κραυγή αγωνίας απόλυτα δικαιωμένη από όλη τη μετέπειτα νεότερη και σύγχρονη Ιστορία μας...
Σήμερα κλεισμένοι μέσα στα σπίτια μας, ελεύθεροι πολιορκημένοι αποζητάμε την Έξοδο μας.
Εξαιτίας ενός ανίκανου καθεστώτος, αυτού της μεταπολίτευσης, ζητάμε λευτεριά στο διαδίκτυο. Μέχρι και κείνο να πέσει.
Οι φιέστες των νεοελλήνων του 2021 με τα γελοία σύμβολα ελπίζω να χαθούν ως τότε,.
«Δεν βλέπετε που θέλουν να κάμουν την Ελλάδα παλιόψαθα; Βοηθείστε, διότι μας παίρνουν, αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ό,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικόν έχομεν. Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα. Μην αφήσετε, Άγιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες, κάνοντας περισσότερα κακά από αυτά που καταδέχθηκεν ο Τούρκος ως τίμιος εχθρός μας».
Καλή Λευτεριά Ελλάδα μου...
Υ.Γ . Τὸ ξέρεις βέβαια μέσα σου βαθιὰ πώς σήμερα εσύ και εγώ εἶμαστε ένα τίποτα, μύγες πού βουίζουν τὸ ἴδιο τροπάρι ὅταν μάς ρωτᾶνε "ὡς πότε θὰ ἀνεχόμαστε;" Καὶ ἀπαντᾶμε δειλὰ "δὲν εἶναι ὥρα ἀκόμα"...
Ποτὲ δὲν θὰ εἶναι τελικά γιὰ σένα και μένα ώρα άν τὸ κλάμα δὲν ματώσει τὴν δική μας ψυχὴ καί αν δὲν ἀγαπήσουμε ξανὰ τὰ Ἅγια χώματα ἀπὸ τὴν Κρήτη ἕως τὴν Θράκη μὲ πάθος.
Πατᾶμε σὲ παλιὰ αἵματα Ἕλληνα, ξύπνα...
Καὶ ἂν θέλεις πραγματικὰ νὰ τιμήσουμε τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1821, ας την τιμήσουμε μὲ μιὰ ἄλλη, δικιά μας ἐπανάσταση...
0 Σχόλια