Στα ανατολικά, υπάρχει μια Ελλάδα, με μέρη όπου το χώμα έχει ποτίσει, πόντο πόντο, με τον ιδρώτα εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων, που πάσχισαν νύχτα και μέρα, για να γίνει ο τόπος που επέλεξαν οι γονείς τους και οι γονείς των γονιών τους απο Άξενος τόπος, Εύξεινος Πόντος...
Και αν κάποιοι ξέχασαν, ή προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε αυτό το κομμάτι Ελλάδας, ο Πόντος, οι Πόντιοι δεν αφήνουν να ξεχαστεί... Και όλοι εμείς οι υπόλοιποι, είμαστε μαζί τους!
Γράφει ο Στέλιος Φωτόπουλος
Η νοοτροπία, οι μηχανισμοί και οι πολιτικές της προαιώνιας εχθρικής γειτονικής χώρας που πραγματοποίησε τις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ελλήνων του Πόντου είναι οι ίδιοι που προκάλεσαν τα γεγονότα του 1942, του 1955, του 1964, του 1974
Είναι οι ίδιοι που οδήγησαν στην εξαφάνιση της ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης.
Είναι οι ίδιοι μηχανισμοί που έδωσαν και δίνουν τροφή στην Αλβανία να ονειρεύεται την Μεγάλη Αλβανία καταδυναστεύοντας τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου, είναι οι ίδιοι μηχανισμοί που δίνουν τροφή στον Εθνικισμό των Σκοπιανών να ονειρεύονται Μεγάλη Μακεδονία, είναι οι ίδιοι ακριβώς μηχανισμοί που συνεχίζουν την κατοχή στην Κύπρο και ενορχηστρώνουν τις διεκδικήσεις και τις προκλήσεις της Τουρκίας, στο Αιγαίο στην Θράκη μας και αργότερα στην διεκδίκηση ξανά της Ελλάδας...
353.000 χάθηκαν κάτω από το μαχαίρι του Κεμάλ και το αίμα τους πότισαν εκ νέου το δέντρο των μαρτύρων του Ελληνισμού.
Γιαυτούς θα ακούσουμε να μιλούν την Κυριακή 19 Μαΐου το απόγευμα, στην πλατεία Ηρώων Ακριτών του Πόντου του Δήμου Αχαρνών, όπου σας καλώ να παραβρεθούμε...
Το οφείλουμε στους Προγόνους μας. https://www.s-fotopoulos.gr/2024/05/19.html
Η διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού δημιουργεί ένα πολιτικό κεφάλαιο που εξουδετερώνει τις μελλοντικές προκλήσεις της Άγκυρας.
Αντίθετα, η λήθη και η κατάθεση στεφάνων από το καθεστώς των κοιμισμένων και ανθελλήνων, στον σφαγέα του Ποντιακού Ελληνισμού ΚΕΜΑΛ, καμία συνδρομή δεν προσφέρει στον πόνο όσων έχασαν μάνα, πατέρα, άνδρα, γυναίκα και παιδιά.
Το πλάτεμα και το βάθεμα της συνείδησης της Γενοκτονίας στο σύνολο του ελληνικού λαού, -ανεξαρτήτως καταγωγής- και ο αγώνας για την υποστήριξη της αναγνώρισης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού πρώτα από τη διεθνή κοινότητα και στη συνέχεια από την ίδια την Τουρκία, δεν αποτελεί μια πράξη οπισθοδρόμησης και μισαλλοδοξίας, αλλά αποτελεί μια πράξη ανθρωπισμού, ειρήνης και σταθερότητας, γιατί δεν αφορά το παρελθόν, αλλά το παρόν και κυρίως το μέλλον.
Πριν από λίγα μόνο χρόνια, στις 7 Μαρτίου του 1994 η ελληνική βουλή καθιέρωσε με νόμο (τον υπ' αρ. 2193/94) την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου για την περίοδο 1916-1923.
Και αν και έχει οριστεί ημερομηνία η 13η του Ιούνη, εκκρεμεί η αναγνώριση μιας άλλης γενοκτονίας! Αυτή της περιόδου 1937-1938 που προκάλεσε ο Στάλιν και οι Κουμουνιστές.
O λόγος που δεν έχει τύχει αναγνώρισης είναι προφανής!
Μεταξύ θυτών όμως δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά...
ΑΕΤΣ ΕΣΚΟΤΩΝΕ ΣΟΝ ΠΟΝΤΟΝ Ο ΚΕΜΑΛ ΑΕΤΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΛΙΝ.
Ίδια μακέλεψε τον Πόντο ο Κεμάλ, ίδια και ο Στάλιν!
Οι Πόντιοι ζούσαν ζωή πάνω στην πέτρα...
Ο ποντιακός ελληνισμός, από την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας, το 1461, γνώρισε συνεχείς διωγμούς, σφαγές, ξεριζωμούς και προσπάθειες για το βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του.
Το 1915 και ενώ μαίνεται ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, οι Τούρκοι εκπόνησαν ένα σχέδιο εξόντωσης των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας.
Τον Ιούνιο πραγματοποιήθηκε η εξορία και στη συνέχεια η σφαγή 1.500.000 Αρμενίων.Το σύνθημά τους ήταν «Αρμενία χωρίς Αρμένιους»Παράλληλα αρχίζουν οι πρώτες βιαιοπραγίες εναντίον του ποντιακού στοιχείου.
Οι Τούρκοι στον Πόντο με την επιστράτευση όλων των ανδρών από 15 έως 45 ετών και την αποστολή τους σε Τάγματα Εργασίας (αμελέ ταμπουρού) έβαλαν μπρός το μακάβριο σχέδιό τους..
Παράλληλα αμφισβήτησαν το δικαίωμα των Ελλήνων να ασκούν ελεύθερα τα επαγγέλματά τους και επί πλέον απαγόρευσαν στους μουσουλμάνους να συνεργάζονται επαγγελματικά με τους Έλληνες με την ποινή της τιμωρίας από τις στρατιωτικές Αρχές.
Στην αρχή οι άτακτες ορδές των Τούρκων επιτίθεντο στα απομονωμένα ελληνικά χωριά κλέβοντας, φονεύοντας, κακοποιώντας και καίγοντας.
Για να εξασφαλίσουν την ανοχή του τουρκικού πληθυσμού οι μουλάδες επιστρατεύτηκαν να κηρύττουν το Κοράνιο με πύρινους λόγους κατά των χριστιανικών πληθυσμών ως πηγή παντός κακού για τον τόπο της ΙΩΝΙΑΣ.
Στη συνέχεια, ανάγκαζαν χιλιάδες Έλληνες των παραλίων της Μικρασίας να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες εστίες τους και να μετοικήσουν με πολυήμερες εξοντωτικές πορείες.
Η βολικότερη εποχή για τις επιχειρήσεις αυτές ήταν ο χειμώνας ο οποίος ήταν ο αδιαμφισβήτητος σύμμαχος των τούρκων...
Σύμφωνα με έκθεση της Ελληνικής Πρεσβείας, τον Ιούνιο του 1915 αναφέρονται τα εξής:
«Οι εκτοπιζόμενοι από τα χωριά τους δεν είχαν δικαίωμα να πάρουν μαζί τους ούτε τα απολύτως αναγκαία. Γυμνοί και ξυπόλητοι, χωρίς τροφή και νερό, δερόμενοι και υβριζόμενοι, όσοι δεν εφονεύοντο οδηγούντο στα όρη από τους δημίους τους.Οι περισσότεροι απ' αυτούς πέθαιναν κατά την πορεία από τα βασανιστήρια.Το τέρμα του ταξιδιού δεν σήμαινε και τέρμα των δεινών τους, γιατί οι βάρβαροι κάτοικοι των χωριών, τους παρελάμβαναν για να τους καταφέρουν το τελειωτικό πλήγμα ...»
Το Δεκέμβριο του 1916 εκπονήθηκε από τους Τούρκους στρατηγούς Εμβέρ και Ταλαάτ σχέδιο εκτοπισμού και εξόντωσης του άμαχου ελληνικού πληθυσμού του Πόντου που προέβλεπε:
"Άμεση εξόντωση μόνον των ανδρών των πόλεων από 16-60 ετών και γενική εξορία όλων των ανδρών και γυναικόπαιδων των χωριών στα ενδότερα της Ανατολής με τελικό στόχο τη σφαγή και εξόντωση ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΟΥ.".
Το πρόγραμμα εφαρμόστηκε κυρίως στις περιοχές της Σαμψούντας και της Πάφρας, οι οποίες και πλήρωσαν το ακριβότερο τίμημα.
Το 1920 οι Έλληνες του Πόντου πίστευαν ότι το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου θα έφερνε και οριστικό τέρμα στα δεινά τους, αλλά διαψεύστηκαν.
Οι εκκλήσεις τους για να συμπεριληφθούν στο Ελληνικό κράτος δεν εισακούστηκαν από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος τότε θεωρούσε ότι ο Πόντος "κείται μακράν"
Τότε ο Πόντος ήταν για τον Βενιζέλο πολύ απομακρυσμένος από τις υπόλοιπες ελληνικές περιοχές με αποτέλεσμα να είναι «αδύνατη η υπεράσπισή του από τις τουρκικές επιδρομές», όπως έλεγε.
Πολλά χρόνια μετά, αυτά τα λόγια τα είπε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για την Κύπρο μας, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Σε αντάλλαγμα, ο Βενιζέλος, πρότεινε να προχωρήσουν οι Πόντιοι στη δημιουργία μιας ομοσπονδίας με τους Αρμένιους, και πράγματι ο αρχιεπίσκοπος Τραπεζούντας Χρύσανθος Φιλιππίδης και ο πρόεδρος των Αρμενίων Αλέξανδρος Χατισιάν υπέγραψαν τον Ιανουάριο του 1920 συμφωνία για τη δημιουργία Ποντοαρμενικού κράτους.
Όμως το Νοέμβριο του ιδίου έτους ο αρμενικός στρατός ηττήθηκε στο Ερζερούμ από τις δυνάμεις του Κεμάλ με αποτέλεσμα να συνθηκολογήσουν οι Αρμένιοι και να μείνουν οι Πόντιοι μόνοι τους.
Η τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, οι κρεμάλες, οι πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί, οι δολοφονίες ανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου να ανέβουν στα βουνά οργανώνοντας αντάρτικο για την προστασία του αμάχου πληθυσμού.
Τα θύματα της γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το επικό και ακατάβλητο ποντιακό αντάρτικο
Στις πόλεις του Πόντου στήνονται τα διαβόητα έκτακτα δικαστήρια ανεξαρτησίας, που καταδικάζουν και εκτελούν την ηγεσία του ποντιακού ελληνισμού με αστήρικτες και γελοίες κατηγορίες.
Ο σκοπός ήταν, με τους εκτοπισμούς, τις λεηλασίες και τις πυρπολήσεις να επιτύχουν την αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών και να καταφέρουν ευκολότερα των εκτουρκισμό εκείνων που θα απέμεναν.
Στις 19 Μαΐου, αποβιβάζεται ο Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, οπότε αρχίζει η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Γενοκτονίας. Το κεμαλικό καθεστώς, πολύ πιο απάνθρωπο αυτή τη φορά έδωσε τη χαριστική βολή στον ποντιακό ελληνισμό.
Με τη βοήθεια μελών του Νεοτουρκικού Κομιτάτου συγκροτεί μυστική οργάνωση, κηρύσσει το μίσος εναντίον των Ελλήνων και σχεδιάζει την ολοκλήρωση της εξόντωσης του ποντιακού ελληνισμού.
Αυτό που δεν πέτυχε το σουλτανικό καθεστώς στους πέντε αιώνες της τυραννικής διοίκησής του, το πέτυχε μέσα σε λίγα χρόνια ο Κεμάλ, ο οποίος εξόντωσε με συνοπτικές διαδικασίες τον ελληνισμό του Πόντου και της Ιωνίας.
Από τον Αύγουστο του 1922 ο Κεμάλ έχοντας εκκαθαρίσει τα δευτερεύοντα μέτωπα στη Μικρά Ασία, προχώρησε ανενόχλητος στη σταδιακή εξόντωση του Ποντιακού Ελληνισμού.
Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους με τη μεσολάβηση των συμμαχικών δυνάμεων η ελληνική κυβέρνηση και ο Κεμάλ συμφώνησαν να μεταφερθούν οι Έλληνες του Πόντου στην Ελλάδα.
Το πρώτο καράβι με πρόσφυγες ξεκίνησε από τη Σαμψούντα το Νοέμβριο του 1922 για την Ελλάδα μέσω Κωνσταντινούπολης. Το προσφυγικό ρεύμα θα συνεχιστεί και σε όλη τη διάρκεια του 1923.
Όσοι άνδρες επέζησαν από τα τάγματα εργασίας πέρασαν στην Ελλάδα είτε μέσω Σαμψούντας είτε μέσω Συρίας.
Υπολογίζεται ότι από τους 1.220.000 πρόσφυγες, που δέχθηκε η Ελλάδα στη δεκαετία του 1920, περίπου 400.000 ήταν οι Πόντιοι που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα, κυρίως στη Μακεδονία και στα αστικά κέντρα Αθήνα, Πειραιά και Θεσσαλονίκη.
Οι Έλληνες στον Πόντο την παραμονή του Α΄Παγκοσμίου πολέμου ανέρχονταν σε 700.000.
Μέχρι το τέλος του 1923 είχαν εξοντωθεί 353.000 άτομα.
353.000 ψυχές παιδιών, γυναικών, ηλικιωμένων και ανδρών θεριών, έσβησαν άδικα στα βουνά και στις ρεματιές.
Και ακόμη ζητουν δικαίωση!
Ο Πόντιος δεν γονάτισε
Όπου και αν βρέθηκε, ζήτησε και συνεχίζει να ζητάει, και θα το κάνει όσο υπάρχει αίμα στις φλέβες του, την δικαίωση ενός ατιμώρητου εγκλήματος.
Ζητάει την λευτεριά στις αλύτρωτες πατρίδες.
ΟΛ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΠΟΝΤΙΟΙ ΧΡΩΣΤΟΥΜΑΤΟ ΣΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΧΡΩΣΤΟΥΜΑΤΟ ΣΑ ΣΤΟΥΔΙΑ ΤΩΝ ΠΑΠΠΟΥΔΩΝ ΜΑΣ ΠΟΥ ΕΠΕΜΝΑΝ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΘΑΜΜΕΝΑ.
Η αλήθεια και η ιστορική μνήμη αλλά και η διεκδίκηση των αλύτρωτων πατρίδων είναι ο μόνος δρόμος για την συνέχιση του Ελληνισμού!
Και Ελληνισμός είναι όπου έχει υπάρξει νεκρός έστω και ένας Έλληνας Στρατιώτης.
Όπου έχει ποτίσει την γη το κλάμα έστω και μιας Ελληνίδας Μάνας!
Η ΡΩΜΑΝΙΑ ΚΙ ΑΝ ΕΠΑΡΘΕΝ ΑΝΘΕΙ ΚΑΙ ΦΕΡΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟ!
ΖΗΤΩ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ!
0 Σχόλια